polar night

Gisteren zat ik op de pier in Ny-Alesund om half twee in nacht. De poolnacht is mooier dan de dag. De mensen in het dorp slapen, het vaak onstuimige weer wordt rustig en met geluk breekt een bleek zonnetje door de wolken. Gister, of eigenlijk vandaag, was de mooiste nacht in de drie weken dat ik hier nu ben. Wanneer je helemaal op het puntje van de pier zit, zie je niks van het dorp en alle menselijke activiteit. Alleen een uitgestrekte keten van zwarte bergen met een witte top, spiegelend in het ijskoude water in het Kongsfjord. Erg mooi, soms wordt het licht van de zon gebroken door een langsdrijvende ijsschots, of breekt het water omdat een Harper Seal nieuwschierig zijn kop boven water uitsteekt. Ik zou nu een mooi verhaal kunnen vertellen over wat er door je hoofd gaat als je zo zit te turen naar zee. Of een gedichtje neerzetten dat ik geschreven heb in het midden van de poolnacht. Mijn papier en pen had ik uit mijn zak gehaald. Maar mijn hoofd was die nacht even helemaal leeg. Ik hoorde alleen het zachtjes dreunen van de energiecentrale in de haven en het klotsen van het koude water tegen de pier. Net zoals de ijsbeer op Storholmen waarschijnlijk deed op dat moment, kneep ik mijn ogen dicht in de zon. De stille getuigen op dat moment, de zeehond en een stern, moeten even een glimlach hebben gezien voordat ik ze weer opende en wegliep uit de haven.