Spitsbergen

Het is hier het land van de grote contrasten. Zwarte bergen, witte sneeuw. Gletsjers klagen in de zomer en vallen bulderend uit elkaar, maar de stilte is soms oorverdovend. Poolvossen spelen onder een nabijgelegen vogelklif tussen de bloemen terwijl de ijsberen uitgehongerd zoeken naar moddervette baardrobben die liggen te zonnen bij het gletsjerfront.
En bovenal, de dag gaat nooit voorbij maar de tijd zo razendsnel.
De zomer is hier kort en alweer bijna over. Ik vertrek met de het warme weer, de herfst staat te wachten; de laatste dagen is hij steeds meer aanwezig. Er zijn harde windstoten, jagende wolken en schuimkoppen op het water. Langzaam draait de temperatuur naar beneden en wordt het 's nachts kouder. Misschien is het goed om te gaan. Ik heb vrienden zien vertrekken, de broedeilanden zijn stil en verlaten en de eerste Kleine Rietganzen maken zich al klaar voor de trek naar Groenland. Ik maak binnenkort de trek weer richting Nederland voordat het hier te koud wordt. Maar hoe raar het ook klink begin ik steeds meer te begrijpen waarom een gans elk jaar weer terugvliegt naar Spitsbergen. Er is hier iets dat trekt, misschien toch dat magnetisch kompas. Ik vlieg ongetwijfeld in de lente weer een keer met ze mee naar boven. Tot dan onthoud ik vandaag, want tussen de wolken door viel inees de zon op onze boot en stuurde ik met het mooiste licht in twee maanden tussen het ijs door richting de arctische oceaan.